Η ιδέα γι' αυτό το post μου ήρθε όταν είδα τον Παναγιώτη να καταφτάνει στο μαγαζί που είχαμε κανονίσει να πιούμε καφέ, με μια οθόνη που του είχα δανείσει παραμάσχαλα.
Οι περισσότεροι gamers ανήκουν στο ευρύτερο σύνολο των nerds (και λέω οι περισσότεροι, γιατί δυστυχώς ή ευτυχώς ανάμεσά μας ζουν και οι casual gamers). Γι' αυτό το λόγο πολλά στοιχεία της προσωπικότητας τους επηρεάζονται από τις ιδιότητες ενός nerd. Ας το αναλύσουμε περισσότερο:
Ο gamer δεν έχει πολύ χρόνο να περιποιηθεί τον εαυτό του. Γι αυτό το λόγο θα τον δεις με μούσια και αχτένιστα μαλλιά πιο συχνά από το συνηθισμένο, αδιάφορο άνθρωπο. Επίσης θα έχει αποκτήσει μπυροκοιλιά λόγω της έλλειψης άσκησης και της συνεχούς καταβρόχθισης junk food και κατάποσης λίτρων μπύρας (ή αναψυκτικών για τους soft-core φλούφληδες). Προσοχή! Τα άνωθεν ισχύουν και για το ασθενές φύλλο κάποιες φορές.
Η gaming φύση πολλές φορές εκδηλώνεται και ενδυματολογικά. Σου θυμίζει κάτι η λέξη cosplay; Για όσους δεν ξέρουν, πρόκειται για ένα έθιμο των απανταχού gamers να ντύνονται και να μακιγιάρονται έτσι ώστε να θυμίζουν τον αγαπημένο τους χαρακτήρα από κάποιο video game. Φυσικά αυτή είναι η ακραία εκδήλωση του φαινομένου που περιγράφεται σ' αυτήν την παράγραφο, αλλά δεν είναι καθόλου αμελητέα τα ποσοστά των gamers που ακολουθούν αυτήν την παράδοση. Οι υπόλοιποι κάπου έχουμε χωμένη μια μπλούζα με στάμπα World of Warcraft, Lineage2, Halo, Gears of War ή κάποιου άλλου γνωστού τίτλου.
Ο gamer πάσχει από κακή διαχείριση χρόνου. Είναι αυτός που θα αργήσει στο ραντεβού, θα φύγει νωρίτερα από την παρέα ή θα ξυπνήσει τρεις ώρες αργότερα από την ώρα που έπρεπε. Κι αυτό γιατί δε μπορεί να βάλει μέτρο στην αγάπη του για το παιχνίδι με το οποίο καίγεται την τρέχουσα στιγμή. Δε γίνεται, καλοί μου αναγνώστες, να αφήσεις το dungeon στη μέση για να κοιμηθείς, ούτε να σταματήσεις πριν πάρεις το ψωρο-level, ούτε να μην παραβρίσκεσαι στη σύσκεψη της clan. FFS!
O gamer πάσχει από προβλήματα στις διαπροσωπικές του σχέσεις με "φυσιολογικούς ανθρώπους". Είναι γεγονός. Ο gamer δεν είναι de facto αντικοινωνικός αλλά είναι σίγουρα περιθωριοποιημένος. Δύσκολα δημιουργεί δεσμούς με άτομα άσχετα με το χώρο του gaming, γιατί δύσκολα βρίσκεις άτομα που να είναι εντάξει με το να μην καταλαβαίνουν τα μισά πράγματα που λες. Μέχρι και οι γονείς του πολλές φορές αγανακτούν και αποφεύγουν συζητήσεις μαζί του. Το πιο δύσκολο όμως είναι να αναπτύξει ερωτικές σχέσεις και να καταφέρει να τις κρατήσει, κυρίως λόγω όσων αναφέρονται στις παραπάνω παραγράφους.
O gamer συνήθως ξέρει να επιδιορθώνει τις μικροζημιές στο pc/την κονσόλα του. Είναι αυτός που θα φωνάξει ο casual όταν "κάνει θόρυβο το pc του", "του βγάζει μια μπλε οθόνη με ακαταλαβίστικα ξαφνικά" ή "θέλει περισσότερη ΜΝΗΜΗ γιατί δε χωράει το τάδε παιχνίδι". Επίσης είναι αυτός που θα εκνευριστεί με τη λέξη μνήμη στην προηγούμενη πρόταση και θα αρχίσει να φωνάζει βγάζοντας αφρούς από το στόμα, πως λέγεται σκληρός δίσκος και πως μνήμη λέγεται ένα άλλο εξάρτημα στο PC. Ο gamer δε θα απευθυνθεί σε τεχνικό, παρά μόνο όταν είναι σίγουρος πως τα πενήντα ευρώ που θα δώσει και η περηφάνια του δε θα έχουν πάει χαμένα.
Ο gamer είναι ανταγωνιστικός στα πάντα. Τα πάντα για εκείνον είναι μετρήσιμα σε κάποιο scoreboard και πρέπει παντού να είναι ο καλύτερος. Ακόμα και όσοι ασχολούνται με ομαδικά games στα οποία κάθε μέλος έχει το ρόλο του κι έτσι δεν υπάρχει κανένας δευτερευούσης σημασίας παίκτης, ο ανταγωνισμός υπάρχει και είναι κάθε άλλο παρά υγιής. Όταν in-game το tank κυνηγάει τα kills και ο mage πλακώνεται με τον melee για το ποιος έχει μεγαλύτερο output, είναι λογικό real-life να συγκρίνουν τις αντοχές τους στο ποτό, στο φαΐ και σε οτιδήποτε άλλο μπορεί να σκεφτούν.
Ο gamer αδυνατεί να καταλάβει ότι όλοι έχουν περάσει από ένα newbie στάδιο. Γι' αυτό και φέρεται υποτιμητικά σε οποιονδήποτε ξεκινάει μια ασχολία, στην οποία ο ίδιος είναι master. Αυτό φυσικά προέρχεται από διάφορα κόμπλεξ που όλοι κρύβουμε μέσα μας, απωθημένα που δημιουργήθηκαν γιατί μας βαρούσαν όταν ήμαστε μικροί (= μας σκότωναν στο τάδε MMO όταν ήμαστε low-level) ή γιατί θέλουμε να είμαστε καλύτεροι από κάποιον, αφού πάντα υπάρχουν καλύτεροι από μας.
Ο gamer είναι έξυπνος, ευρηματικός, έχει οξυμένα αντανακλαστικά, ξέρει αγγλικά χωρίς απαραίτητα να τα έχει διδαχθεί, ξέρει τυφλή γραφή στο πληκτρολόγιο και είναι multi-tasking. Και όλα αυτά τα χρωστά στο gaming. Γιατί μέσα από τους γρίφους έχει ακονίσει το μυαλό του, μέσα από τις ατελείωτες ώρες προπόνησης στα FPS μπορεί να αντιδρά σε κλάσματα του δευτερολέπτου, μέσα από κάθε cutscene, κάθε scenario briefing και κάθε mmo που έχει παίξει έχει μάθει να συνεννοείται τέλεια στα αγγλικά, έχει αναγκαστεί να κάνει πολλά πράγματα ταυτόχρονα για να προχωρήσει στο επόμενο επίπεδο.
Ο gamer, παρ' όλα τα αρνητικά στοιχεία που κουβαλάει στην πλάτη του, έχει κερδίσει πολλά απ' το χόμπι του. Πολύ περισσότερα απ' όσα προσφέρει η κηπουρική, η συλλογή γραμματοσήμων και η αεροβική γυμναστική. Γι' αυτό, gaming ftw and nerds for life!
Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011
Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011
Welcome to the Jungle
Σου έχει τύχει ποτέ να κοιτάξεις ποτέ το ρολόι στις 13:37 και να φωνάξεις "leet time!"; Να περπατάς στο δρόμο και να σκέφτεσαι build για το χαρακτήρα σου στο τάδε παιχνίδι; Να περάσεις πάνω από 10 ώρες μπροστά σε ένα τραπέζι με τους φίλους σου παίζοντας κάποιο pen & paper RPG ή και μπροστά από μια οθόνη παίζοντας κάποιο εθιστικό game χωρίς να βαρεθείς ή να καταλάβεις πώς πέρασε η ώρα; Να ξυπνάς τη νύχτα θέλοντας μανιωδώς να πιάσεις ένα χειριστήριο στα χέρια σου ή να χάνεις τον ύπνο σου γιατί δεν μπορείς να το αφήσεις; Όχι; Και τι σκατά κάνεις εδώ;
Ξεπέρνα τον κλισέ τίτλο και την εξίσου κλισέ εισαγωγή. Είναι κάτι που ήθελα να κάνω από μικρός, μου πέρασε τώρα. Καλέ μου φίλε/αναγνώστη/τυχαίε nerdουλα που είχες την τύχη να ανακαλύψεις (με το καλό ή με τη βία) αυτό το blog-διαμάντι-in-the-rough (να τα μας και τα gaming references ακόμα δεν αρχίσαμε), είμαστε μόνοι μας τώρα, ενώπιος ενωπίω, προκειμένου να γνωριστούμε. Είμαι ο Χρήστος, aka Lyberodoggy. Ίσως να με ξέρεις από κάποιο gaming-themed site, ίσως να με έχεις πετύχει στο Live και να έχουμε ρίξει κάνα δυο plasma grenades μαζί, ίσως πάλι σε έχω γαμωσταυρίσει στο /all του League of Legends ή το chat κάποιου ελληνικού PVP server Lineage 2. ΠΡΟΣΟΧΗ! Σε καμία περίπτωση δεν είμαι ο casual gamer που παίζει ΜΟΝΟ L2 και LoL. Αλλά καλύτερα να μιλήσω με γεγονότα. Γεγονότα που διαμόρφωσαν τη gaming πλευρά μου.
Η πρώτη μου επαφή με προσωπικό υπολογιστή ήρθε πολύ νωρίς, όταν σε ηλικία τεσσάρων ετών περίπου η καλή γυναίκα που με έφερε στον κόσμο αποφάσισε να με γράψει στα FutureKids τότε. Apple PCs με Win95. ΤΟΤΕ! Μη με ρωτήσετε πώς και γιατί. Δεν έχω ιδέα.
Παράλληλα στο σπίτι μπήκε, ευγενική χορηγία της καλής γυναίκας που έφερε στον κόσμο την καλή γυναίκα που έφερε στον κόσμο εμένα (από δω και πέρα θα τις λέω μάνα και γιαγιά, κουράζει όλη αυτή η προσφώνηση), ένα Sega Master System II. Τεχνολογία, όχι αστεία. Εκείνη την εποχή έμαθα να εκτιμώ το gaming ως μέσο διασκέδασης, όταν με τον πατέρα μου, μέρα με τη μέρα τερματίζαμε όλο και με περισσότερους πόντους το Sonic the Hedgehog, χωρίς να βαρεθούμε ποτέ. Δυστυχώς αυτή η κονσόλα έχασε άδοξα τη ζωή της, όταν τη δάνεισα στον ξάδερφό μου, υπό μυστηριώδεις συνθήκες. Κρίμα...
Και μετά, γύρω στο '98 και ενώ δεν είχα κλείσει καλά καλά τα έξι, εγένετο IBM-συμβατός. Έχοντας θρηνήσει αρκετά το νεκρό Sega μου κι έχοντας διακόψει πλέον τα FutureKids, ο Pentium-III χρίζει όλης μου της προσοχής. Ύστερα από λίγο καιρό έρχεται και το πρώτο παιχνίδι για τον κομπιούτορα, ένα εκπαιδευτικό, αλλά παρ' όλα αυτά έξυπνο και διασκεδαστικό παιχνίδι (δε φτιάχνουν τέτοια πλέον), του οποίου το όνομα έχω πλέον ξεχάσει, αλλά θυμάμαι τον πρωταγωνιστή, ένα βιβλίο με χέρια, πόδια, μάτια και στόμα που μου μιλούσε ελληνικά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον πατέρα μου να μου ζητάει καθώς μπαίναμε στο αυτοκίνητο να μην πω πουθενά ότι πήραμε το παιχνίδι γιατί "είναι αντιγραμμένο, άρα παράνομο και θα μας βάλουν μέσα". Μετά απ' αυτό ακολούθησε ένα αυθεντικό παιχνίδι, δώρο του θείου μου, ένα εκπαιδευτικό Rayman πάλι στα ελληνικά. Ούτε αυτό ξέρω πώς προέκυψε, ξέρω όμως ότι υπήρξε.
Κάποια στιγμή μπήκε στο σπίτι, πάλι ως δώρο προς εμένα, το Pandemonium, ένα υπέροχο platform που κράτησε για μήνες ξάγρυπνους εμένα, τον κατά τέσσερα χρόνια μικρότερο αδερφό μου, τον πατέρα μου και τη μάνα μου! Ναι, όλη η οικογένεια είχε τρελαθεί τελείως με το παιχνίδι και το πιο απίστευτο ήταν ότι οι λύσεις στα περισσότερα σκαλώματα, έρχονταν με τη συμβολή του μπόμπιρα αδερφού μου. Τότε εκτίμησα το gaming ως μέσο ομαδικής, οικογενειακής ψυχαγωγίας.
Ύστερα από λίγο καιρό άρχισα να παίρνω αβέρτα παιχνίδια από έναν παιδικό φίλο του πατέρα μου που είχε αντιγραφάδικο. Για την ακρίβεια από το γιο του, ένα παλικάρι που παρά την τεράστια ηλικιακή διαφορά μας τότε (γύρω στα 6 χρόνια αν δεν κάνω λάθος, αλλά όταν κάνουν τη διαφορά ανάμεσα σε πιτσιρίκο και έφηβο παίζουν σοβαρό ρόλο) με συμπαθούσε και ασχολιόταν αρκετά θα έλεγα με μένα και τις παραγγελιές μου. Ο Βασίλης με έφερε σε επαφή με μια ευρεία γκάμα τίτλων, μεταξύ των οποίων τα δυο πρώτα Age of Empires, τα FIFA, το Sims, τα Tomb Raider και αρκετά άλλα παιχνίδια που καθόρισαν το γούστο μου. Την ίδια στιγμή ο ξάδερφος μου (αυτός που συνέβαλλε στο θάνατο του Sega μου) γινόταν περήφανος κάτοχος PlayStation. Δώστου Toca Racing, Mortal Kombat, Tekken και αρκετά ακόμα διαμάντια της εποχής. Μου άρεσε να παίζω με τον ξάδερφό μου, είτε multiplayer, είτε με τη σειρά. Δεν είχε σημασία. Ήταν μαγικό.
Πέρασαν κάποια χρόνια με ήρεμα παιχνιδάκια στο gameboy ώσπου κάποια στιγμή το Pc Master που διάβαζα τότε δίνει το Myst. Μήνες στο Pc, μερόνυχτα που έφυγαν ανεπιστρεπτί για να λύσω τους απίστευτα σύνθετους για το μυαλό μου, τότε, γρίφους. Βλέπεις το Ίντερνετ ήταν κάτι που εκείνον τον καιρό το γνωρίζαμε ως "αυτό το ωραίο πράγμα που βλέπεις με τον Internet Explorer, αφού περιμένεις εκείνο το μπλιμπλίκι που βγάζει τους περίεργους ήχους". Πού να ψάξεις για walkthrough τότε; Μην κοιτάς τώρα που γίναμε σκατόφλωροι και στον πρώτο γρίφο που παίρνει πάνω από πέντε ώρες ανοίγουμε το google. Δεν υπήρχαν αυτά φίλε, χρονοχρέωση γαρ. Έτσι εκτίμησα το gaming ως τέχνη.
Πέρασαν κι άλλα χρόνια, Playstation 2, GameBoy Advance, Xbox σε κάνα συμμαθητή που και που, πρώτη επαφή με διαχρονικές αγάπες, όπως Halo, Doom 3, Call of Duty. Λίγο πιο πριν έχω γνωρίσει τον Παναγιώτη και το Χρήστο, δυο πολύ καλούς φίλους και gamers. Μαζί μ' αυτούς περνάω ώρες σε MMO, αρχίζω να συζητάω για τα games που παίζω και να περνάω καλά μ' αυτά ακόμα κι όταν το μηχάνημα είναι στο off, μέσα από τις συγκεκριμένες συζητήσεις. Σιγά σιγά εκτιμάω το gaming ως τρόπο ζωής.
Φτάνοντας στο σήμερα, για να τελειώσει κι αυτή η ρημάδα η ιστορική αναδρομή, περνώντας αρκετές σελίδες, είμαι ένας gamer με όλη την έννοια της λέξης, έχοντας μια μεγάλη συλλογή από αυθεντικά, πλέον παιχνίδια, με τα οποία έχω ασχοληθεί μέχρι το τελευταίο pixel, μέχρι την τελευταία τελεία στο manual τους. Είμαι λίγο fanboy με το 360 μου, αλλά αναγνωρίζω και τα τιτανομέγιστα exclusives άλλων κονσολών όπως το Heavy Rain. Φροντίζω να ενημερώνομαι τακτικά για το χώρο του gaming και θέλω κάποια στιγμή να γίνω developer.
Αυτό το blog είναι αφιερωμένο στου απανταχού καμένους, με σκοπό να δημιουργήσει ένα κοινό σημείο αναφοράς, ένα συναίσθημα οικειότητας, κάνα δυο χαμόγελα και ίσως ένα "ναι, κι εγώ το κάνω αυτό, lol".
Καλώς όρισατε.
Ξεπέρνα τον κλισέ τίτλο και την εξίσου κλισέ εισαγωγή. Είναι κάτι που ήθελα να κάνω από μικρός, μου πέρασε τώρα. Καλέ μου φίλε/αναγνώστη/τυχαίε nerdουλα που είχες την τύχη να ανακαλύψεις (με το καλό ή με τη βία) αυτό το blog-διαμάντι-in-the-rough (να τα μας και τα gaming references ακόμα δεν αρχίσαμε), είμαστε μόνοι μας τώρα, ενώπιος ενωπίω, προκειμένου να γνωριστούμε. Είμαι ο Χρήστος, aka Lyberodoggy. Ίσως να με ξέρεις από κάποιο gaming-themed site, ίσως να με έχεις πετύχει στο Live και να έχουμε ρίξει κάνα δυο plasma grenades μαζί, ίσως πάλι σε έχω γαμωσταυρίσει στο /all του League of Legends ή το chat κάποιου ελληνικού PVP server Lineage 2. ΠΡΟΣΟΧΗ! Σε καμία περίπτωση δεν είμαι ο casual gamer που παίζει ΜΟΝΟ L2 και LoL. Αλλά καλύτερα να μιλήσω με γεγονότα. Γεγονότα που διαμόρφωσαν τη gaming πλευρά μου.
Η πρώτη μου επαφή με προσωπικό υπολογιστή ήρθε πολύ νωρίς, όταν σε ηλικία τεσσάρων ετών περίπου η καλή γυναίκα που με έφερε στον κόσμο αποφάσισε να με γράψει στα FutureKids τότε. Apple PCs με Win95. ΤΟΤΕ! Μη με ρωτήσετε πώς και γιατί. Δεν έχω ιδέα.
Παράλληλα στο σπίτι μπήκε, ευγενική χορηγία της καλής γυναίκας που έφερε στον κόσμο την καλή γυναίκα που έφερε στον κόσμο εμένα (από δω και πέρα θα τις λέω μάνα και γιαγιά, κουράζει όλη αυτή η προσφώνηση), ένα Sega Master System II. Τεχνολογία, όχι αστεία. Εκείνη την εποχή έμαθα να εκτιμώ το gaming ως μέσο διασκέδασης, όταν με τον πατέρα μου, μέρα με τη μέρα τερματίζαμε όλο και με περισσότερους πόντους το Sonic the Hedgehog, χωρίς να βαρεθούμε ποτέ. Δυστυχώς αυτή η κονσόλα έχασε άδοξα τη ζωή της, όταν τη δάνεισα στον ξάδερφό μου, υπό μυστηριώδεις συνθήκες. Κρίμα...
Και μετά, γύρω στο '98 και ενώ δεν είχα κλείσει καλά καλά τα έξι, εγένετο IBM-συμβατός. Έχοντας θρηνήσει αρκετά το νεκρό Sega μου κι έχοντας διακόψει πλέον τα FutureKids, ο Pentium-III χρίζει όλης μου της προσοχής. Ύστερα από λίγο καιρό έρχεται και το πρώτο παιχνίδι για τον κομπιούτορα, ένα εκπαιδευτικό, αλλά παρ' όλα αυτά έξυπνο και διασκεδαστικό παιχνίδι (δε φτιάχνουν τέτοια πλέον), του οποίου το όνομα έχω πλέον ξεχάσει, αλλά θυμάμαι τον πρωταγωνιστή, ένα βιβλίο με χέρια, πόδια, μάτια και στόμα που μου μιλούσε ελληνικά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον πατέρα μου να μου ζητάει καθώς μπαίναμε στο αυτοκίνητο να μην πω πουθενά ότι πήραμε το παιχνίδι γιατί "είναι αντιγραμμένο, άρα παράνομο και θα μας βάλουν μέσα". Μετά απ' αυτό ακολούθησε ένα αυθεντικό παιχνίδι, δώρο του θείου μου, ένα εκπαιδευτικό Rayman πάλι στα ελληνικά. Ούτε αυτό ξέρω πώς προέκυψε, ξέρω όμως ότι υπήρξε.
Κάποια στιγμή μπήκε στο σπίτι, πάλι ως δώρο προς εμένα, το Pandemonium, ένα υπέροχο platform που κράτησε για μήνες ξάγρυπνους εμένα, τον κατά τέσσερα χρόνια μικρότερο αδερφό μου, τον πατέρα μου και τη μάνα μου! Ναι, όλη η οικογένεια είχε τρελαθεί τελείως με το παιχνίδι και το πιο απίστευτο ήταν ότι οι λύσεις στα περισσότερα σκαλώματα, έρχονταν με τη συμβολή του μπόμπιρα αδερφού μου. Τότε εκτίμησα το gaming ως μέσο ομαδικής, οικογενειακής ψυχαγωγίας.
Ύστερα από λίγο καιρό άρχισα να παίρνω αβέρτα παιχνίδια από έναν παιδικό φίλο του πατέρα μου που είχε αντιγραφάδικο. Για την ακρίβεια από το γιο του, ένα παλικάρι που παρά την τεράστια ηλικιακή διαφορά μας τότε (γύρω στα 6 χρόνια αν δεν κάνω λάθος, αλλά όταν κάνουν τη διαφορά ανάμεσα σε πιτσιρίκο και έφηβο παίζουν σοβαρό ρόλο) με συμπαθούσε και ασχολιόταν αρκετά θα έλεγα με μένα και τις παραγγελιές μου. Ο Βασίλης με έφερε σε επαφή με μια ευρεία γκάμα τίτλων, μεταξύ των οποίων τα δυο πρώτα Age of Empires, τα FIFA, το Sims, τα Tomb Raider και αρκετά άλλα παιχνίδια που καθόρισαν το γούστο μου. Την ίδια στιγμή ο ξάδερφος μου (αυτός που συνέβαλλε στο θάνατο του Sega μου) γινόταν περήφανος κάτοχος PlayStation. Δώστου Toca Racing, Mortal Kombat, Tekken και αρκετά ακόμα διαμάντια της εποχής. Μου άρεσε να παίζω με τον ξάδερφό μου, είτε multiplayer, είτε με τη σειρά. Δεν είχε σημασία. Ήταν μαγικό.
Πέρασαν κάποια χρόνια με ήρεμα παιχνιδάκια στο gameboy ώσπου κάποια στιγμή το Pc Master που διάβαζα τότε δίνει το Myst. Μήνες στο Pc, μερόνυχτα που έφυγαν ανεπιστρεπτί για να λύσω τους απίστευτα σύνθετους για το μυαλό μου, τότε, γρίφους. Βλέπεις το Ίντερνετ ήταν κάτι που εκείνον τον καιρό το γνωρίζαμε ως "αυτό το ωραίο πράγμα που βλέπεις με τον Internet Explorer, αφού περιμένεις εκείνο το μπλιμπλίκι που βγάζει τους περίεργους ήχους". Πού να ψάξεις για walkthrough τότε; Μην κοιτάς τώρα που γίναμε σκατόφλωροι και στον πρώτο γρίφο που παίρνει πάνω από πέντε ώρες ανοίγουμε το google. Δεν υπήρχαν αυτά φίλε, χρονοχρέωση γαρ. Έτσι εκτίμησα το gaming ως τέχνη.
Πέρασαν κι άλλα χρόνια, Playstation 2, GameBoy Advance, Xbox σε κάνα συμμαθητή που και που, πρώτη επαφή με διαχρονικές αγάπες, όπως Halo, Doom 3, Call of Duty. Λίγο πιο πριν έχω γνωρίσει τον Παναγιώτη και το Χρήστο, δυο πολύ καλούς φίλους και gamers. Μαζί μ' αυτούς περνάω ώρες σε MMO, αρχίζω να συζητάω για τα games που παίζω και να περνάω καλά μ' αυτά ακόμα κι όταν το μηχάνημα είναι στο off, μέσα από τις συγκεκριμένες συζητήσεις. Σιγά σιγά εκτιμάω το gaming ως τρόπο ζωής.
Φτάνοντας στο σήμερα, για να τελειώσει κι αυτή η ρημάδα η ιστορική αναδρομή, περνώντας αρκετές σελίδες, είμαι ένας gamer με όλη την έννοια της λέξης, έχοντας μια μεγάλη συλλογή από αυθεντικά, πλέον παιχνίδια, με τα οποία έχω ασχοληθεί μέχρι το τελευταίο pixel, μέχρι την τελευταία τελεία στο manual τους. Είμαι λίγο fanboy με το 360 μου, αλλά αναγνωρίζω και τα τιτανομέγιστα exclusives άλλων κονσολών όπως το Heavy Rain. Φροντίζω να ενημερώνομαι τακτικά για το χώρο του gaming και θέλω κάποια στιγμή να γίνω developer.
Αυτό το blog είναι αφιερωμένο στου απανταχού καμένους, με σκοπό να δημιουργήσει ένα κοινό σημείο αναφοράς, ένα συναίσθημα οικειότητας, κάνα δυο χαμόγελα και ίσως ένα "ναι, κι εγώ το κάνω αυτό, lol".
Καλώς όρισατε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)